O książce: 2002 / Pracując latem 1945 roku w Meksyku nad scenariuszem do filmu „Perła”, Steinbeck postanowił napisać nową powieść, coś w rodzaju meksykańskiego „Don Kichota”. Powieść ta, pisana z trudem i przez długi czas, została opublikowana w lutym 1947 roku dopiero dzięki pilnym żądaniom wydawców. Nowa powieść nosiła tytuł „Zaginiony autobus” i odzwierciedlała przemyślenia autora na temat przyszłych ścieżek rozwoju Stanów Zjednoczonych Ameryki. Recenzje nowej powieści były bardzo sprzeczne. Recenzent tygodnika Herald Tribune Books pochwalił książkę i zauważył w szczególności: „Zaginiony autobus jest całkowicie pozbawiony jakiegokolwiek sentymentalizmu i zupełnie nie ma w nim tych sympatycznych bachorów, których losem pan Steinbeck ostatnio zbytnio się przejmował .” Z kolei magazyn American Mercury argumentował, że słabością powieści jest „brak postaci, które wzbudziłyby całkowitą sympatię Steinbecka”. Recenzent następnie wyjaśnił, że jego zdaniem dotychczas „Johnowi Steinbeckowi i jego czytelnikom najlepiej służyła sentymentalna łagodność i emocjonalne zaangażowanie pisarza. Taka niekonsekwencja recenzentów nie przeszkadzała pisarzowi zbytnio”. „Nie powinnam czytać recenzji, dobrych czy złych. Tylko mnie to dezorientuje, bo jedno zaprzecza drugiemu i w rezultacie powstaje pustka” – przyznał Steinbeck w jednym z listów z tego okresu. Pisarza bardziej niepokoił fakt, że tym razem krytycy nie dostrzegli pojęciowego i filozoficznego znaczenia powieści, nie zrozumieli jej głębokiej alegorii. To nie przypadek. W tamtych latach w Stanach Zjednoczonych nie było zwyczaju wątpić w wartości amerykańskiego stylu życia; nie było modne zagłębianie się w problemy moralne.